Troostwijk Groep: Asbest uit de wildwestsfeer

Toen Eugène Janssen in de jaren tachtig van de vorige eeuw nog actief was met zijn bedrijf ABI asbestsanering ontmoette hij bij grote branden en calamiteiten steevast schade-expert en taxateur Ad Westerhof. Het zou het begin worden van een jarenlange samenwerking. Taxateurs en experts spelen bij vastgoedtransacties en calamiteiten een sleutelrol.

Ad Westerhof, directeur van Troostwijk Groep B.V., is een vooraanstaand taxateur en schade-expert. Bovendien was hij als voormalig voorzitter van het Nederlands Instituut van Register-Experts nauw betrokken bij de kwaliteitsbewaking van het werk van schade-experts en risicodeskundigen. Hij herinnert zich die eerste kennismaking met Eugène Janssen nog goed: ‘We hadden beiden een grote mond en we werden al snel hele goede vrienden.’ Westerhof volgde de ontwikkeling van Search vanaf de beginjaren van nabij. ‘Search heeft zich ontwikkeld van een klein laboratorium tot een landelijk toonaangevend bureau. Bij een grote brand kom je ze altijd tegen en zeg je asbest, dan zeg je Search. Ik herinner me veel mooie momenten, zoals toen Anne-Marie Rakhorst Zakenvrouw van het jaar werd. Ook in Den Haag maakte het bedrijf naam. Dat bleek wel toen ze werden gevraagd te adviseren bij regelgeving en uitvoering.’

Geen zwarte magie
Een aantal jaren fungeerde Westerhof als adviseur van Search en hij was ook betrokken bij cursussen voor schade- en brandexperts, opgezet in samenwerking met het Asbest Instituut en de Universiteit van Delft. ‘Ik zie nog voor me hoe Eugène voor die zaaltjes zin en onzin over asbest fantastisch kon uitleggen. In een tijd waarin de wildwestsfeer rondom de gevaren van asbest een hoogtepunt bereikte wist hij altijd de risico’s in een rationeel en feitelijk perspectief te presenteren. Bij waardebepaling van onroerend goed speelden zogenaamde experts en deskundigen vaak handig in op de angst en onwetendheid van velen voor wie asbest een soort zwarte magie was. Lieden die via het arbeidsbureau voor twintig gulden per uur werkten, moesten in een wit pak als asbestsaneerder opeens driehonderd gulden per uur verdienen. Er zijn in Nederland vele miljoenen uitgegeven aan soms discutabele saneringen. Alle gebouwen daterend van voor 1994 zitten vol asbest. Zolang je het rustig laat zitten is er niets aan de hand en is er geen enkele reden om er zo overspannen mee om te gaan.’